معبد بردنشانده مربوط به دوره هخامنشیان است و در ۱۶ کیلومتری مسجد سلیمان، جاده سد شهید عباسپور واقع شده و این اثر در تاریخ ۲ اسفند ۱۳۲۷ با شمارهٔ ثبت ۳۷۲ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.
بردنشانده قدیمترین عبادتگاه رو باز ایرانی و مربوط به دوره هخامنشیان می‌باشد، که برای قرن‌ها تشریفات مذهبی، در هوای آزاد آن انجام می‌شد که نقوش برجستهٔ روی سنگهای آن مربوط به عهد اشکانیان می‌باشد و دارای سه رشته پلکانی و فرورفتگی غرفه مانند است. حدود ۷۰۰ متر طول و ۲۵۰۰ متر عرض دارد.
این مجموعه گسترده و طویل، شامل سه قسمت : کاخ محل اقامت رئیس، نیایشگاه (در شرق کاخ) و یک قصبه در شمال است.
ساختمان آن متعلق به دوره پارس‌ها و هخامنشیان است و نقوش برجسته روی آن به عهد اشکانی برمی گردد. اشیایی چند که هنگام حفاری به دست آمده نشان می‌دهند که پایه اصلی در دوره هخامنشی ساخته شده‌است. از این رو این باستانی‌ترین عبادتگاه کیش دیرین ایرانیان است. کشف یک عبادتگاه در هوای آزاد که متعلق به ۲۵ قرن پیش باشد موفقیت جالبی است برای آشنایی با گذشته ایران…!
اشیاء بدست آمده در بردنشانده
ظروف سفالی، سکه‌های قدیمی، مجسمه‌های باستانی و آثار کهنی که از این بنای تاریخی بدست آمده‌است که در موزه‌های داخل و خارج کشور نگهداری می‌شود.
مجسمه هراکلیوس یا هرکول (خدای قهرمان) به ارتفاع بیش از دو متر، در حالی که شیر نئومه را خفه می‌کند، در این معبد از خاک بیرون آورده شده‌است، که در موزه شوش قابل بازدید می‌باشد.
رومن گیرشمن، باستان‌شناس نامدار فرانسوی بردنشانده را “اسلاف” تخت جمشید نامیده و معتقد است که بردنشانده معبدی برای مهر و ناهید در دورهٔ پارتیان (اشکانی) است.
هیات باستانشناسی فرانسه در بهار سال ۱۳۴۲ شمسی در “بردنشانده”، آتشکده‌ای را شناسایی کردند. معبد در ۲۵ کیلومتری محلی که پلکانی به سطح بالای کوه هدایت می‌کند واقع شده و عبارت از یک پایه مربع پنج متری است، که از سنگهای بزرگ بنا شده می‌باشد.
یک ستون سنگی ایستاده در منطقه‌ای در جنوب غربی مسجدسلیمان بر نقطه مرتفعی از دشت قرار دارد و در کنار آن بناهایی از عهد هخامنشی دیده می‌شود.
این محل بر دشت مرتفعی که آن را احاطه کرده‌است تسلط دارد و دشت نیز توسط رشته کوه‌های مرتفع سنگی دیوار مانندی محاصره شده‌است و چشم‌انداز منحصر به فردی ساخته‌است.
